تورم بینی پس از عمل به سه دسته قابل تقسیم است: تورم پوست، ورم کاذب (حافظه پوست) و فیبروز. تورم پوست ناشی از بلند شدن پوست از روی اسکلت بینی در حین عمل جراحی و نیز دستکاریهای ناشی از عمل میباشد.
این نوع ورم از نوع افزایش مایع بین سلولی بوده و یک واکنش التهابی برای ترمیم ناحیه ضربه دیده است. این نوع ورم زودتر از سایر انواع فروکش کرده و معمولا حدود یک الی سه ماه به طول می انجامد. هر چقدر پوست بینی ضخیمتر باشد (بینی گوشتی تر باشد) تجمع مایع بین سلولی در آن بیشتر بوده و مدت بیشتری طول می کشد تا تورمش برطرف گردد. تمامی مراعاتهای پس از عمل و تجویز کورتونهای سیستمیک به منظور کنترل این نوع تورم صورت میپذیرد (برای توضیحات بیشتر به مباحث مراقبتهای بلافاصله پس از عمل و ملاحظات درازمدت پس از عمل مراجعه فرمایید).
نوع دوم تورم پس از عمل که مدت طولانی تری باقی میماند ورم کاذب است. آنچه در حین جراحی زیبایی بینی اتفاق می افتد شامل کوچک تر کردن اسکلت بینی و در نتیجه اضافه آمدن پوست نسبت به اسکلت جدید است. هر چقدر بینی قبل از عمل بزرگتر باشد مقداری که باید از استخوان و غضروف بینی برداشته شود بیشتر است و در نتیجه ورم کاذب بعد از عمل بیشتر خواهد بود و بیشتر نیز به طول خواهد انجامید. همچنین هر چقدر پوست بینی ضخیمتر باشد (بینی گوشتی تر باشد) قابلیت ارتجاعی آن کمتر بوده و نتیجتا تورم بینی برای مدت بیشتری پا بر جا خواهد ماند. این نوع تورم از نه ماه تا دو سال (بطور متوسط یک سال) به طول می انجامد. کمک به بهبود این نوع ورم مستلزم استفاده مرتب از چسب بینی در ماههای اول پس از عمل است.
درصورتیکه تورم بطور کامل برطرف نگردد، نوعی از ورم گسترش می یابد که فیبروز نامیده میشود (در زبان محاوره به اشتباه به آن گوشت اضافه هم میگویند). هرچند فیبروز ممکن است در درازمدت کاهش یابد ولی احتمال هم دارد که هرگز برطرف نشود. در چنین مواردی با تزریقات مکرر موضعی کورتیکواستروئید (تریامسینولون موضعی) در درون فیبروز سعی در برطرف کردن آن می نمایند (برای توضیحات بیشتر به مبحث تزریق داخل بینی چرا، کی و کجا مراجعه فرمایید). اگر چنین فیبروزی با تزریقات مکرر کورتیکواستروئید موضعی هم درمان نشود نیاز به جراحی ترمیمی مطرح خواهد گردید. این حالت معمولا همیشه بدلیل انعطاف پذیری اندک و ضخامت زیاد پوست در بینی های گوشتی میباشد.
